West-Suriname en Blanche Marie

Blanche Marie-Vallen
Ja, jullie hebben lang moeten wachten op de verslagen, dus komen er twee kort achter elkaar, omdat de excursies ook kort achter elkaar waren.
Afgelopen week was weer een kort weekje gezien het de week van Pasen was. Dat scheelt, das een dag eerder weekend;-)

Dit betekende dus dat de studenten eerder de stad onveilig konden maken. Dit begon woensdag toen ik met Karishma, Renuska en Marc ben gaan shoppen. We zouden donderdag namelijk gaan stappen en ik vond dat ik nog wat kleding nodig had voor een vamp-effect (voor degene die iets achterlopen.. da’s de nieuwe term voor femme fatale;-)) Dus er werd druk gezocht, gepast en uiteindelijk ook gekocht.. 3 jurkjes (1 echt vamp jurk), een paar stiletto’s (heel hoog en heeel mooi) en nog wat dingetjes. Ik was ook helemaal in m’n nopjes met m’n aankoop.

Donderdagavond ging ik in m’n nieuwe aankoop (inclusief stiletto’s) met de groep uit. Alleen… was de planning op ’t laatste moment iets gewijzigd en kon ik (er was namelijk ff geen taxi) van huis naar ’t Vat lopen op mijn stiletto’s.. Das een leuke wandeling van 10 minuten/ kwartiertje op je stiletto’s.. En dan loop je ook nog es niet zo snel… Gelukkig bleef Linda de hele tijd gezellig bij me lopen (rest liep een klein stukje voor ons) en hebben we samen opmerkingen teruggeroepen naar die irritante mannen die natuurlijk weer commentaar moesten leveren..

Bij ’t Vat aangekomen zijn we nog even bij ‘onze’ mannen gaan zitten voordat we een taxi belden naar het casino. Ja, ik weet het.. Ik schaam me te zeggen dat ik tot toen sinds m’n 18e niet in een casino was geweest.. Maar goed, het was erg gezellig. 1 alcoholische drank gratis gekeken en vooral gekeken hoe het de rest verging. Tommy had een goede avond en eindigde met een aardige winst en Cindy en Anouk deden het ook alles behalve slecht met aan de roulette tafel.

Na het casino zijn we naar de Havana Lounge gegaan. Daar wordt tot half 2 salsamuziek gedraaid en wordt er dus volop salsa gedanst.. Mocht Jeff dit lezen: Ja, konden we eindelijk dansen.. was je er niet.. kort om je werd gemist!!

En zoals het een danser betaamd kreeg ik wel de kriebels.. maar ten eerste ik zag geen leuke partner (ja ook wil ook wat) ten tweede.. lengte viel (zeker met m’n stiletto’s) een beetje tegen. Dus ik bleef lekker bij de groep. Sander zat half te slapen (nee geen grapje) op het terras bij Havana dus hij vertrok eerder naar huis en vlak daarna ging de helft van de groep inclusief ik. Was moe, voelde me ff niet zo lekker en had pijn in me voeten van de hele avond op die hakken lopen.

Op goede vrijdag hebben wij niets bijzonders gedaan tot rond half 5 ’s middags. Toen kwam er namelijk een professionele fotografe die foto’s van onze groep ging maken. En er was nog een verrassing.. We gingen in kostuums op de foto’s! Dus we werden getransformeerd in Indianen, Javanen, Hindoestanen, Maronnen en Chinezen. Echt heel grappig. Het leukste is dat we de groepsfoto van Flexible krijgen en dat die in de stagegids komt. Daarnaast kunnen we de andere foto’s van de kleinere groepen ook zelf kopen a 15 SRD per stuk (tussen de 3 en 4 euro)

’s Avond zijn we uit eten geweest bij Zus en Zo. Eefke kwam ook gezellig eten samen met haar ouders die die dag aangekomen waren. De volgende dag moesten we om 6 uur (!) op om naar de Blanche Marie-vallen te gaan. Goed dat bleek later de Surinaamse 6 uur te worden want we vertrokken pas richting half 7 gezien Dennis, Rachid en Marco ruim 20 minuten te laat waren.

We hadden nog een pittige rit voor ons, Blanche Marie ligt op zeker 8 uur rijden, maar gelukkig zouden we onderweg nog ergens overnachten, maar ook dat zou in de buurt van Blanche Marie zijn dus we moesten toch zeker 6 uur in de bus doorbrengen. Op de heenweg zijn we nog gestopt bij Tibiti sula. Daar hebben we eerst even bij de bus gegeten en voor degene die slippers aanhadden (ja, daar hoorde ik natuurlijk ook weer bij) die konden meteen ff hun loopschoenen aan doen.. En toen gingen we lekker op pad naar het water. Dat begon al goed, want Ish stapte met haar (toen nog aardig schone Reeboks) en een thee (in foam beker) in haar hand de bus uit.. En begon meteen te glipperen.. .(JEFF!!! Hou je commentaar voor je!!) Natuurlijk de thee over m’n hand heen maar gelukkig ging ik niet onderuit en was de ergste schade dat m’n reeboks al afgrijselijk smerig waren..

Maar goed, we waren op weg naar de sula. We kwamen nog een klein kampje tegen en begonnen toen aan de afdaling naar beneden. Ow jee als dat maar goed gaat. Helemaal beneden naar de andere kant van het water waarbij je nog even over wat rotsen moest klimmen. Altijd leuk met een foam beker in de handen. Nog leuker: als je ondanks dat halverwege bent en dan te horen krijgt dat je terug kan komen dat er ook een andere, makkelijkere route is.. GVD, kon je dat niet zeggen voor ik halverwege de rotsen was?! Maar goed, ik terug en dan de makkelijke route genomen. Toen konden we ons een beetje opfrissen in het water. Ideaal! Helaas had ik niet m’n bikini aan, dus ging ik niet verder dan pootje baden en op de rotsen zitten.. Tot ik naar beneden keek en een lichtelijk paniekaanval kreeg (waarvan ik natuurlijk niet wilde dat iemand dat doorhad) en een grote spin zag.. Dus ik zeg tegen Dunja van: eeeuhhh Dun, kijk es op die steen.. net op ’t randje.. Wist ik veel dat Dunja dezelfde fobie had.. Dus dat gaf natuurlijk een leuke reactie met twee meiden die ver uit de buurt bleven van die ene rotsblok. Zelfs al was er al een man langs was geweest die de spin bewerkt had met een mes. Maar goed, ook aan de verfrissing kwam een einde en we moesten weer richting de bus. Die was inmiddels zover dat hij dichter bij ons kon komen omdat de boom die de weg blokkeerde weggezaagd was met de cirkelzaag (ja die hadden we bij ons evenals een jachtgeweer van Marco en een pistool van Rachid, je gaat immers de rimboe in). Terug leek voorspoedig te gaan.. Tot dat op de heuvel omhoog er een gat was gevolgd door een hoger gelegen steen en het busje er met iedereen (17 man + bagage en eten en drinken voor 3 dagen) er niet overheen kwam.

Dus de helft mocht uitstappen en buiten wachten. Rachid liet de bus een heel eind terug van de heuvel af zakken en Marco legde nog wat dikkere takken op de weg om het gat een beetje op te vullen. Drie… twee…..een… Plankgas de berg op. Het lukte en wij binnenin helemaal dubbel liggen van het lachen (busje stuiterde alle kanten op en het was leuker dan een achtbaan) alleen hij kwam met een aardige knal op de grond en dat gaf een geluid dat weinig goeds voorspelde.. Daar ging de airco.. Al op de heenweg kapot gereden.. Ai.. das zuur. Maargoed, we hadden raampjes die open konden zodat we nog een vorm van verkoeling hadden. Maar voordat wij bij ons kampeerplekje waren, was het busje al was deuken en krassen verder. Kortom heenreis had echt een hoog: ‘hey buschauffeur, we gaan je busje slopen’ gehalte. Ook bij de campings was het erg druk dus we zaten op de laatste camping voor de Blanche Marievallen. Daar trokken we natuurlijk meteen de aandacht van de Hindoestanen die daar op ‘vakantie’ waren. Tja.. Wat wil je dan ook met zoveel leuke mensen (tja.. en dat het merendeel blank dan wel vrouw was speelde natuurlijk ook mee). Na kamp te hebben opgezet en gegeten te hebben zaten we met een aantal te praten. Toen kwamen er ‘buurmannen’ langs die het nodig vonden om even kennis te komen maken. Hoe ironisch dat ze dat toen op de momenten dat de meeste mannen (Sander, Pieter, Rachid, Dennis en Marco) in het water waren en dus niet in de buurt waren. Na semivriendelijk ze afgewimpeld te hebben, kwamen de andere mannen later gelukkig weer terug. Sander die heeft, zoals alleen Sander dat kan, nog een verhaal verteld en we zijn niet al te laat gaan slapen. Een deel sliep in tenten en 6 van ons (waaronder ik) in de bus. Jammer was alleen dat er 5 ligplaatsen waren in de bus dus Marc en ik hebben af en toe elkaar vooral dwarsgezeten met slapen. Maar denk niet dat de nachten stil zijn in de rimboe, gedurende de nacht werden er meerdere schoten gelost waar sommige veel dichterbij klonken dan anderen. En als je net bijna slaapt… schrik je je ook de euhm.. pleuris (even rekening houdend met de jongere lezers;-)) Anouk had het te benauwd in de bus en die is later maar bij Sander en Pieter in de tent gaan liggen omdat het daar het koelst was. Dus Marc is naar achter verhuisd en toen konden we allebei echt liggen. Even later werden we opgeschrikt door iemand die bij ons busje was. Die stond opeens bij Marc en Cindy naar binnen en vroeg naar onze bestuurder. Jeez, wat waren wij ervan geschrokken zeg! Staat er opeens zo’n vent bij de bus! Dus wij gezegd dat het Rachid was en dat hij een tent sliep. Hij wilde vervolgens alle tenten afgaan dus we zeiden dat het een eenpersoonstent was. Goed, na de schrik bekomen te zijn, zijn we wel weer in slaap gevallen.

De volgende ochtend kwam het nog steeds vervelende probleem, de zoektocht naar de wc. Bij de meeste goede plekken waren we overduidelijk niet de enige die dat een goede plek vonden en waren wij op dat soort momenten even verschrikkelijk jaloers op de mannen die het wel verdomde makkelijk hadden zo. Maar uiteindelijk, na zo’n 10 minuten zoeken (als ’t niet langer was) hadden Esther en ik wel een plek gevonden. Eenmaal terug bij de bus konden we onze handen wassen en ging ik even op zoek naar m’n flesje met desinfecterend middel (overblijfsel van de Mexicaanse griepmania :-P) Na m’n laatste spulletjes in de bus opgeruimd te hebben, keek ik op en zag ik dat Marco aan Pieter aan het uitleggen was hoe hij met het jachtgeweer moest schieten, wat bleek, hij mocht ook echt een keertje ermee schieten. Gaaf. Dus ik naar buiten en toen Marco vroeg of er nog meer mensen wilden was het natuurlijk: Ikke! Ikke! Dus ik naar Marco toe, wijdbeens gaan staan (nee, niet à la Cristiano Ronaldo hoor), uitleg hoe je zo’n geweer vast houdt, waar oriënteer je je mee tijdens het richten, adem inhouden en…….*knal*. Tijdelijk een doof oor, maar het was echt ontzettend gaaf! En de terugslag viel mee, was even 5 minuutjes rood bij m’n schouder, maar geen last van gehad ofzo.

Na alles ingepakt te hebben zijn we richting Blanche Marie gereden. We hadden natuurlijk een volle bus, en daarmee een zware bus, en de weg (heuvel op, heuvel af etc.) was niet overal in al te beste staat dus kwam er een auto die ons ging slepen op de stukken waar we vast kwamen te zitten/ dan wel niet omhoog konden komen. Uiteindelijk had de bumper van onze sleepauto het ook een beetje zwaar met het busje maar hij heeft het uiteindelijk overleefd en na een leuke rit, kwamen we dan aan bij ons huisje bij Blanche Marie. Na alles uitgepakt te hebben, kamers verdeeld te hebben en te lunchen konden we ons omkleden. En wat bleek, we hadden vleermuizen in het huisje. Ik ruilde nog even van kamers en kwam bij Linda, Connie en Cilia op de kamer en toen ik even m’n spullen op bed legde en van het bed afstapte zag ik iets zwarts langs m’n been schieten op de grond.. Gezien ik aan de malariapillen was en je daarvan schijnt te gaan hallucineren, keek ik lin aan en vroeg ik: Zag jij dat ook of niet? ‘Ja, dat zag ik ook’ zei Lin met een veel zeggende blik.. Owjee wat was het.. Marco… Marco!! Marco wil je eventjes bij ons op de kamer onder bed kijken alsjeblieft… Ik alles uitgelegd. Ow zegt ie zonder te kijken, dat zijn vleermuizen. WTF moet een vleermuis nou weer onder bed? Nou daar is het donker. Vleermuizen hangen toch altijd ondersteboven? Wat moet zo’n beest nou op de grond? Nou ze kunnen zich zo op de grond ook goed voortbewegen wist JP me te vertellen. Nou ben ik gelukkig niet bang voor vleermuizen (die zijn lief want ze eten de muggen op) maar beetje apart vond ik het verhaal wel.
Maar goed, wat hadden wij een uitzicht zeg vanuit ons huisje. Aan de achterkant was er een veranda gemaakt waar uiteindelijk Sander, Pieter en Marc de nacht gingen doorbrengen. We keken uit over het water en konden zo dus genieten van de geluiden van het water en de natuur. (verder zie foto’s).
Daarna zijn we richting de vallen gelopen. Gelukkig was het niet een al te lange wandeling, al waren er wel plekken dat ik bang was dat ik op de terugweg met m’n reebokjes ongenadeloos onderuit zou gaan, maar dat was een zorg voor op de terugweg. En toen hoorden we het water.. Jeej we zijn er bijna. Wauw wat een uitzicht!

Alleen, hoe ga je in het water komen.. Nou, weliswaar met touw gelukkig, abseilen! Juist.. Just my luck dacht ik. Maar dat ging me eigenlijk verbazingwekkend makkelijk af. Tja zo leer je nog es kanten van jezelf kennen! En dan ff foto’s maken en het water in gaan. Maar om van de ene plek naar de andere plek te komen moet je… juist over de rotsen. In het begin ging met erg onzekere stapjes, maar later ging me dat gemakkelijker af en had ik weer een deel van m’n roots ontdekt, de innerlijke pocahontas zullen we maar zeggen. Het water stroomde daar alleen wel snel.. Marco had wel hengels bij zich, maar ik besloot toch maar met kleding en al (kon het ook ff weer schoner worden) het water in te gaan omdat ik anders hoogstwaarschijnlijk aan Marco en Pieter moest vragen of ze ajb m’n bikini wilden opvissen. Later ben ik helemaal beneden bij Tess en Lin in het water gaan zitten en heb ik daar lekker m’n haren kunnen wassen, geeft toch een beetje schoon gevoel!

Later besloten de mannen dat ze toch wilden gaan vissen en dan heb je aas nodig. Jerryl en ik zijn toen met een dichtgeknoopt T-shirt kleine (soms iets grotere) aasvisjes gaan vangen. Nou dan ging nog best goed ook, want in no time hadden we zeker 15 visjes.. Helaas ging het de mannen minder succesvol af en had (ik dacht) Marco 1 vis gevangen. Die heeft hij later ook wel weer vrijgelaten hoor. Omdat het alweer even geleden is had ik nog wel voor de volgende excursie alles puntsgewijs opgeschreven. Nu lees ik de volgende bullit: ‘Marco en Pieter pesten’. Ik zou alleen in niet meer weten waar dat op slaat..

Later kwam JP naar me toe op te vertellen dat er een Hindoestaan was, die even met de jongens had staan praten, die mij leuk vond.. Nou.. thanks but no thanks.. Het laatste waar ik op zit te wachten is een enge Hindoestaan zeg maar.

Onderweg terug naar het huisje werd de groep in 3en gesplitst. Een groep ging via het water en de rotsen op een avontuurlijke manier terug. Zou ik ook gaan doen, maar dan was ik op Cilia na het enige meisje en daar had ik ff geen zin in, een deel ging via de gewone weg terug en een deel bleef nog even en ging met Rachid terug. Ik besloot om maar met de gewone weg terug te gaan en liep achter aan met Marc en Jerryl.

Eenmaal terug bij het huisje konden we gelukkig ook nog wel even douchen.. Met koud water.. Brrrr maar alsnog, wel even schoon en opgefrist.

Al wachtend op het eten (met een kleine 1 pits duurt het een eeuwigheid (4 uur!) voor je voor 17 man gekookt hebt), zaten Linda, Marc, JP, Tessa en ik buiten gezellig over van alles en nog wat te praten. Maar *knorknor* honger hadden we. Dus eerst ben ik naar binnen gegaan om de stand van zaken te bekijken.. Later werd ik afgewisseld door Tessa en toen ze ons allebei zat waren (ja maar lieve keukenprinsen we hadden echt echt honger) hebben we Marc maar naar binnen gestuurd.

Uiteindelijk besloten we het ook maar niet al te laat te maken en hebben we de bedden opgezocht. Ik sliep al een beetje toen ik wakker werd van Anouk, die lekker luid de opmerking moest maken dat er waarschijnlijk ook spinnen onder bed waren.. Juist.. toen was ik wakker. We dachten al van de vleermuizen (ja het waren er 2) af te zijn, maar die vlogen binnen ook nog doodleuk rondjes en nu ook nog es die spinnen.. Ik alle muren afspeuren in het donker.. Elke keer als ik bijna sliep hoorde ik iets op de grond dus ik fobisch als ik ben meteen de muren afspeuren.. Jullie begrijpen het al.. dat werd een leuke nacht. Gelukkig won uiteindelijk ook de moeheid dus ik ben wel in slaap gevallen. In plaats van schaapjes tellen ging ik maar de rondjes van de vleermuizen tellen.

De volgende ochtend werden we wakker en gingen we ontbijten. Na het ontbijt kwam er opeens een lawaai vanuit het oerwoud. Dat waren brulapen. Linda heeft er een filmpje van gemaakt (niet dat je de apen zag) waarop je de apen goed kon horen. We hebben ze zeker 2 keer luid horen .. ja… brullen.

We gingen ons klaar maken voor vertrek, een deel ging eerst nog even achter het huisje het water in en de rest was bezig alles in te pakken en op te ruimen. Een pick-up zou ons naar slepen op de terugweg, maar dan moest er wel een deel in de pick-up. Ik hoefde niet zo nodig, maar veel wel dus de laadbak van de pick-up zat onderhand vol en de bus praktisch leeg. Wat hebben wij gelachen vanuit de bus en het was erg leuk om te zien. Op sommige stukken moest Rachid veel gas geven om omhoog te gaan, maar dat samen met modderige ondergrond.. juist was glibber glibber en dat allerlei kanten op. Uiteindelijk waren we uit het lastige stuk en moest iedereen weer in de bus stappen en gingen we nu echt huiswaarts. We stopten nog even op de plek van de heenweg zodat Rachid even de ruiten schoon kon maken en wat Marco ging doen weet ik niet. Maar wij weer 5 minuten onder weg.. Marco in paniek.. Telefoon kwijt.. Als jullie je de Hi-reclame nog kunnen herinneren van Me pokkie me pokkie, dat was gewoon de vrouwelijke versie van Marco. Nergens te vinden dus moest hij wel bij de laatste stop liggen. Wij keren en zodra we er waren, Marco uit het busje sprinten, ja hoor telefoon lag daar gewoon nog. Nu konden we echt teruggaan.

We hadden onderweg nog 1 plaspauze en dat bleek bij de Surinaamse afdeling van Kamp Holland te zijn (ja Jeff, hier was er ook 1, dus je hoeft de zandbak niet meer in;-)). Nederlandse mariniers die hier op training waren. Was wel even grappig om mee te maken en gelukkig waren de wc’s ook echt goed schoon. Onderweg zag ik opeens het bord (monument totaal gemist) bij het monument ter nagedachtenis aan de SLM-ramp. Owja dat was er ook nog.

Eenmaal terug bij Felisa werden we door onze tijdelijke mama ook weer opgewacht. Iedereen ook voor de grap: Hey moeders, we zijn weer thuis! Gelukkig kan mevrouw Deekman er ook over lachen en zijn we zolang we hier zijn voor haar gevoel ook een beetje haar kinderen (kortom: don’t mess with the ‘other’ mommy as well;-)). Nadat iedereen weer uitgepakt was en lekker gedoucht had zijn we met 3 taxi’s naar de Mac gegaan. Dat was al de afspraak sinds de eerste dag van de excursie dus we hadden er ook echt naar uitgekeken!

Eenmaal thuis had iedereen het wel gezien en zijn we (bijna allemaal) vroeg gaan slapen. De volgende dag (dinsdag) moest ik 1 dagje stagelopen en daarna.. op naar de Ralleighvallen (volgende verslag.)

Volgend verslag volgt snel!

Liefs,
Aisha