Ralleighvallen
Door: Aisha Austin
Blijf op de hoogte en volg Aisha
17 April 2010 | Suriname, Paramaribo
Ralleighvallen
Na de terugkomst van Blanche Marie en 1 dagje stage te hebben gelopen werden we rond 7 uur opgehaald om naar de Ralleighvallen te vertrekken. Dit keer gingen we niet met z’n grote groep (5 stagiaires en 1 begeleider) dus dit keer hadden we goed de ruimte in het busje. Rachid had dit keer wel een andere bus meegenomen, waar wij blij mee waren aangezien deze lekkerder zat en.. airco heeft!
JP, Cilia, Dunja en Connie hadden al onze boodschappen gedaan voor de trip zodat de trip net iets goedkoper uitpakte (trip alleen al was 225 euries). Dus op de heenweg moesten we alleen stoppen om wat ijs te halen en toen was het op naar ’t binnenland!
Een groot deel van de route is hetzelfde als naar Blanche Marie, dus wij vonden dat we niks zouden missen als we heerlijk met onze kussen tegen het raam in slaap zouden vallen. Eenmaal bij de grote brug aangekomen, moesten we alles uitladen omdat we dit keer over gingen stappen op de boot. En ook deze boot, wel lang en iets breder, was nog steeds een korjal. Tijdens de bootreis was het eerst lekker bewolkt.. alleen toen ging het regenen.. Gelukkig had Dennis zijn tas nog bij de hand en had daar nog pocho’s in en een regenjas dus gelukkig konden we onszelf een klein beetje droog en warm houden.
Nadat de regen was opgeklaard moesten we toch nog wel ff in de boot. In totaal moesten we er zo’n 2 uur inzitten dus de zere kont na blanche Marie begon weer op te spelen.. Op een gegeven moment riep de bootsman ons en wees ons naar een hoge boom die allen stond met 4 grote schaduwen erin. Dat waren dus brulapen! We hebben ze niet van dichtbij kunnen zien, maar zo heb je er wel echt een idee van!
Uiteindelijk kwamen we aan bij Fungu-eiland. Hier zouden wij gedurende onze trip verblijven op de uitstapjes na. We hadden eerst de hele boot leeggehaald en nagevraagd waar wij kamp op mochten zetten. Dit werd naast het ‘huisje’ met kamers waar ook gasten in konden verblijven. We hadden 3 2-persoonstenten bij ons, 1 eenpersoons en een grote partytent die we over de tenten heen hadden staan. Ook kregen wij kamer toegewezen waar wij gebruik konden maken van het douche/toilet. Tijdens het uitzoeken van het eten kwamen we erachter dat we een deel van de koelkasteten zijn vergeten. Dit waren gelukkig alleen maar 2 zakken aardappelschijfjes.. Maar als je er zin in hebt.. toch wel een beetje jammer. Gelukkig hadden we alsnog wel genoeg voor al die dagen.
Nadat we even wat noodles hadden gegeten werden we door Steven (beheerder van het eiland) gehaald omdat er allemaal doodskopaapjes in de boom waren. Dus wij er naar toe lopen en die boom zat inderdaad vol met doodskopaapjes. Mensen met bananen konden ze voeren, maar zodra ’t banaantje op de grond was gevallen, aten ze het niet meer. Gelukkig was er goed de gelegenheid voor foto’s (dit keer hebben de anderen die gemaakt).
De rest van de dag brachten we eigenlijk alleen relaxend door als voorbereiding op de volgende dag omdat we toen de voltzberg gingen beklimmen. De generator wordt door de beheerder om 10 uur uitgezet en toen lagen wij al net in bed.
De volgende ochtend werd Cilia ziek wakker. Ze had echt last van zware hoofdpijn en was misselijk. Toch wilde ze naar de Voltzberg en heeft ze heel veel paracetamol ingenomen om toch de tocht te kunnen afleggen. Waarschijnlijk had het te maken met de malariamedicijnen. Daar hadden er al meer in de groep last van.
Omdat ze een tekort hadden aan gidsen werden wij samengevoegd met een groep Belgen die via Diego geboekt hadden. Diego is een van de jongens die op Fungu woont en is ook een van de gidsen. Hij had gevraagd of er een paar belgen met ons mee terug mochten reizen naar de stad. Dat kon, maar dan moesten ze wel op tijd klaar zijn.
Wij moesten met z’n allen in de korjal stappen die ons naar het begin van het pad zou brengen. Daar uitgestapt werd iedereen aan elkaar voorgesteld. Maar Diego bracht het zo alsof wij geen gids hadden en hun op onze blote knieën dankbaar mochten zijn dat wij met hun meemochten. En dat terwijl zo’n personeelsfout hun probleem is.. De wandeling begon en als eerste kwamen we een grote aloe vera plant tegen. Die kom je dus door heel Amerika tegen, want ik hem zoiets in de VS ook al es gezien. Later kwamen we ook bij een woudreus en een grote omgevallen boom uit. Het pad was op zich redelijk loopbaar, al waren de kleine kreekjes door de regen van de afgelopen dagen behoorlijk gegroeid en was het de uitdaging om helemaal droog aan de overkant te komen. In het regenwoud was het lekker damp, lekker warm en erg mooi. Er waren behoorlijk wat vlinders en je kon de vogels en apen elkaar horen afwisselen in de galmende geluiden van het woud. Het pad was af en toe stijgend en dalend, de ene keer wat sterker dan de andere. De wandeling op zich zou zo’n 2,5 uur duren. We kwamen ook nog een mini-schildpadje tegen langs het pad. Ze was echt nog het maatje dat je in een aquariumpje kan stoppen als huisdier. Wij zijn allemaal (de Nederlandse meiden) met de kleine dame op de foto geweest. Ze had behoorlijke nagels, maar die prikten niet maar kietelden. We hebben haar teruggezet en zagen haar toch behoorlijk snel weer verder lopen. We hebben ook twee boskonijnen gezien (wel wat groter dan de Europese maat konijn). Tussendoor bereikten we een punt met een grote granietenrots die voor de laatste keer uitzicht gaf op de Voltzberg. Nog even wat foto’s maken en toen op naar de laatste stuk van de wandeling. Eenmaal aan de voet van de berg aangekomen, hebben wij eerst nog even een drink en eetpauze gehouden. Daarna begonnen we aan de steile klim van zeker 5 meter ophoog. Het eerste stuk schijnt het gevaarlijkst te zijn en ik moet er natuurlijk weer achterkomen waarom… Ik verloor een deel van m’n grip namelijk dus er viel wat steentjes en takjes naar beneden (sorry belgen). Gelukkig hervond ik m’n grip weer en zette ik de klim door naar boven. Het enige wat ik niet doorhad, was dat waar ik m’n hand plaatste vol was met rode mieren.. En die kleine krengen zijn alles behalve lief en besluiten meteen te bijten. Maar goed, ish kwam op de grote granieten stuk. (AMEN dacht m’n enkel) Ik probeerde nog meteen door te klimmen, maar m’n enkel gaf duidelijk aan dat na zeker 4 keer naar buiten te zijn geklapt (zo kom ik immers aan m’n blessure) het geen zin had om verder te lopen. Alleen ik wilde wel echt. Dus ik even rusten en daarna toch stug proberen, weer rusten en verder. Tot dat het echt niet meer ging en ik toch (de top bij wijze van binnen handbereik hebbende) moest afhaken. Ik heb wel echt genoten van het uitzicht op de Voltzberg. Zo ver je kon kijken keek je uit over het regenwoud en zag je in de verte ook bergen. Op heldere dagen kun je tot de grens met Frans Guyana kijken!Toen pas drong het ook tot me door dat ik natuurlijk ook nog die leuke wandeling terug mocht maken met die enkel. Toen de anderen weer terug waren van de top zijn we gaan afdalen van de berg. Ik zag het eventjes totaal niet zitten en vroeg de achterste gids (gerold) om maar even bij mij in de buurt te blijven en de zeggen waar ik het handigst m’n voeten neer kon zetten. Dat leek te helpen… tot ik wat grip verloor en zo’n 2 meter naar beneden doorgleed.. Mijn eerste reactie: Dennis echt als ik dit had geweten..wat ik nooit nooit noooooooit gegaan.. (ben ik later wel op teruggekomen hoor). Ik besloot wel dat ik terug rustiger ging lopen dan de groep om zo m’n enkel nog een beetje tegemoet te komen. Dus ik liep met Gerold en Dennis achteraan echt te wandelen. De groep was al een aardig endje (of zo leek het door ’t bos heen) voor ons. Op een gegeven moment moesten wij van Gerold even van het pad af. Even had ik de stille hoop dat het was omdat hij een ‘short cut’ wist, maar het bleek dat er slingeraapjes in de boom zaten. Cool, recht naar boven kijken en dan 3 slingeraapjes boven je hoofd hebben spelen en klieren. Ze keken ook af en toe heel nieuwsgierig naar beneden. Echt heel gaaf. We liepen weer terug naar het pad en kwamen de rest van de groep even tegen. Eventjes hadden we met hun gelopen en ik besprak met Dennis hoe erg ik baalde dat ik zo dicht bij was en niet bovenop de top ben geweest. Hij vertelde me dat hij ooit een tour had met een vrouw die elke dag trainde voor de marathon van 10 kilometer en die dus echt fit was en dat zij eerder had afgehaakt dan ik, dus dat het echt nog niet zo slecht was, hoe ver ik ben gekomen. (Zeker met mijn conditie van 0,0). Op een gegeven moment waren we alleen, de voorste deel van de groep was alweer uit zicht en Gerold was opeens verdwenen. Gelukkig is er maar een pad, dus konden we niet makkelijk verdwalen. Zo liepen we een groot stuk met z’n tweeen, maar kwamen we uiteindelijk Diego en een kleine groep tegen bij een groep doodskopaapjes in de bomen. Gelukkig waren we nu bijna aan het eind van de wandeling. Een groot gedeelte van de groep zocht verkoeling in het water terwijl we op de boot wachtten. Gezien de hele omgeving krioelde van mieren, besloot ik wel te wachten en op Fungu-eiland het water desnoods in te gaan. Na te zijn opgehaald en weer veilig op fungu-eiland te zijn teruggekeerd besloot ik voor de verfrissende (geen warm water) douche te gaan. Dat leek allemaal goed te gaan, ik had de kamer en badkamer geïnspecteerd en dennis verzekerde me dat er geen spinnen waren, tot ik me bijna aangekleed had en er een grote dikke spin achter de spiegel vandaan kwam… AAH!!! Ik wist niet hoe snel ik die badkamer uit moest zijn. Dunja, lijdende aan dezelfde fobie, heb ik toen op het hart gedrukt dat wij echt niet meer naar kamer 5 gingen. We hebben als groep ook overleg gehad over Cilia, die nog steeds niet lekker was.. We hadden besloten dat als zij niet lekker was, we zouden proberen om de volgende dag contact te krijgen met Rachid en om dan aan het eind van de middag weer bij de brug te zijn en naar huis te gaan. Zo misten we niet veel, maar waren we wel een nachtje eerder in ons eigen bed. Natuurlijk moesten we nog wel even ‘overleggen’ met de belgen, maar feit blijft dat wij voor het busje betaald hadden en dat de ‘well-being’ van de groep gewoon voorgaat.
Die avond zijn we ook bijtijds gaan slapen. De volgende ochtend werd ik alleen enorm stijf wakker. We sliepen in de tent op de grond op foammatjes, alleen de grond is zo hard dat de foammatjes amper wat uithaalden. Omdat ik nog veel last had van m’n enkel besloot ik dat ik sowieso niet meeging met de wandeling. Cilia voelde zich iets beter, maar uit voorzorg hadden we ook overleg gehad met de belgen, die wilden natuurlijk niet eerder weg, maar er viel uiteindelijk toch weinig te kiezen voor ze. De groep is met de wandeling meegegaan en ik ben eerst nog ff in de tent gaan liggen, heb ff wat gelezen en vooral van het uitzicht genoten. Ik heb ook nog wat gepraat met mensen die nog op de eiland waren, een man bijvoorbeeld die uit Den Haag kwam die reizen naar Suriname organiseert en met een groep de dag ervoor was aangekomen.
Toen de groep weer terugkwam, begon ik aan de lunch (knakworstjes). En hoorde ik de verhalen van de anderen. Aan de ene kant wel jammer dat ik niet gegaan ben, aan de andere kant wel beter want de pijn in me enkel was nu houdbaar zonder pijnstillers (wilde met die malariapillen niet te veel andere dingen innemen).
’s Avonds was er een optreden van de Ralleigh Boyz. Dit zijn de mannen op het eiland die hun eigen muziekgroepje hebben opgericht en in die verband ook optredens geven op het eiland. Het was best grappig om te zien. Alleen hebben Dunja en ik er echt spijt van gekregen dat we niet die middag naar huis zijn gegaan. We kwamen bij de toiletten vandaan (eigenlijk in een kamer waar ’t niet meer mocht) toen we te horen kregen dat er een vogelspin in een boom zat die dicht bij onze kamp was.. Ook dat nog!
Wij wilden wat eerder naar bed en hebben niet het einde van de optreden van de Ralleigh Boyz gezien. We kregen te horen, dat voor die nacht we kamer 6 hadden om te gebruiken.. Kamer 6 ligt helemaal aan het eind van de ‘gang’ om de trap op de hoek.. Echt niet tof om in het donker met alleen een zaklamp te lopen. Dennis bood aan dat als we ’s nachts moesten, dat we hem wakker mochten maken. De hele wc hebben we uitgekamd, maar gelukkig geen spinnen. Wel een hele grote gekko die qua maat onderhand genetisch gemanipuleerd was. Maar hij was wel mooi om te zien.
Eenmaal terug bij de tent aangekomen, dachten Dun en ik te kunnen slapen. We waren allebei net in de tent toen ik Dunja hoorde schelden. Ze vroeg of ik alsjeblieft met de lamp wilde komen. Dus ik vroeg wat er was en ze zei dat ze een kakkerlak in de tent had. Dus ik gewapend met baygon en de kampeerlamp naar dunja toe. Alleen.. we wilden allebei niet die kakkerlak aanraken, maar hem wel de tent uit hebben. JP was als laatste gesignaleerd bij de tent dus Dunja riep een aantal keer voor JP. Toen hoorden we Dennis ‘hier ben ik’. Dennis voor Dun de kakkerlak verwijderd en we hebben goed gespoten. Ik vermoedde dat er ook iets in mijn tent was, dus ik vroeg of hij m’n tent ook ff wilde nakijken. Dennis zei dat hij niks gevonden had, en zekerheidshalve spoten we daar toch ook nog wat baygon. We zijn even gaan zitten op de banken waar we ook eten om te wachten tot het gif een beetje wegtrok. Maar ook daar vlogen voor het eerst de kakkerlakken in het rond. Echt verschrikkeiljk was het op dat moment.
Uiteindelijk kwamen we Connie en Cilia ook tegen onderweg naar de tent. Eenmaal in de tent had ik nog steeds het gevoel dat er iets rondliep, dat werd alleen maar bevestigd toen Cil zei dat ze iets bij d’r hoofd voelde ‘landen’. Maar met de lamp hebben we niks gezien. Uiteindelijk viel ik wel in slaap. De volgende ochtend kwam de grootste bevestiging.. Ik werd wakker en had een grote dikke spin bij m’n voeten.. Ik wist niet hoe snel ik die tent ui moest komen. Gelukkig konden we beginne met inpakken en afbreken. De spin was weer even verdwenen tot dat we mijn hangmat gingen uitschudden.. Daar zat ie.. Dennis had dat beest e af.. get it off get if off..Dennis gooide de spin eraf en JP trapte hem dood. Mooi die valt me niet meer lastig.
Opgelucht dat we naar huis gingen, begon de situatie met Diego te escaleren.. Want zij wilden nog naar een marrondorp op de route naar de verzamelpunt en wij gingen 2 uur eerder terug naar de verzamelpunt bij de brug. Wij zeiden dat ze er wel op tijd moesten zijn want dat we geen zin hadden om lang te wachten. Bleek dat Diego de belgen verteld had dat wij met hun meereden! Terwijl wij die bus gehuurd en betaald hadden. En toen wij weggingen, waren zij nog aan het inpakken en ontbijten.. Diego was tot toen ook nog nooit 1 keer op tijd geweest.. Diego kwam uitzwaaien en ik denk, ik zet de uitspraken van de meiden hier nog een keer duidelijker uit. Diego; maximaal een half uur na de afgesproken tijd he! (is en blijft suriname). Ja, jullie moeten niet zo tegen de tijd vechten… Diego: 31 minuten na de tijd is Adios! En daarna zei ik niks meer tegen em omdat de boot toen vertrok. Na de bootreis kwamen wij aan bij het verzamelpunt en vertelden wij aan Rachid hoe blij we waren hem te zien. Hij moest lachen maar werd wel geïrriteerd met Diego toen wij het verhaal vertelden. Hij zei ook dat wij de bus hadden gehuurd en dat Diego es normaal moest doen. Uiteindelijk vonden wij het wel erg lullig voor de belgen als we weggingen.. eerst volgende bus deed er minstens 4 uur over eer het uit de stad daar was. Dus we hebben 1,5 uur gewacht. Toen zij het hele verhaal hoorden voelden zij zich erg opgelaten en verontschuldigden zij zich steeds. Maarja, zij konden er ook niks aan doen.
Maar gelukkig konden we aan de terugreis beginnen naar de stad toe. Na de belgen in de stad te hebben afgezet, zijn we naar Felisa gereden. Daar stond moeders ons al op te wachten.
's Avonds zijn we met de hele groep bij Zus en Zo uiteten geweest. Iedereen ging naar huis maar Jessica, Anouk, Pieter en ik gingen nog naar La Caffe om wat te drinken. Daar is Tommy er ook bij gekomen en hebben we met z'n allen nog wat gedronken voordat we naar Margharita's gingen om te poolen.
Zondag zijn ze met een groepje uiteindelijk naar het zwembad geweest. Ze wilden eerst naar White Beach, maar het weer zat zo tegen dat ze maar naar 't zwembad zijn gegaan. Ik besloot de tijd te gebruiken om mijn 46 emails te bekijken nog wat aan stage te doen en mijn foto's uit te zoeken.
Volgende verslag volgt met de avonturen van de discobus!
Liefs
Na de terugkomst van Blanche Marie en 1 dagje stage te hebben gelopen werden we rond 7 uur opgehaald om naar de Ralleighvallen te vertrekken. Dit keer gingen we niet met z’n grote groep (5 stagiaires en 1 begeleider) dus dit keer hadden we goed de ruimte in het busje. Rachid had dit keer wel een andere bus meegenomen, waar wij blij mee waren aangezien deze lekkerder zat en.. airco heeft!
JP, Cilia, Dunja en Connie hadden al onze boodschappen gedaan voor de trip zodat de trip net iets goedkoper uitpakte (trip alleen al was 225 euries). Dus op de heenweg moesten we alleen stoppen om wat ijs te halen en toen was het op naar ’t binnenland!
Een groot deel van de route is hetzelfde als naar Blanche Marie, dus wij vonden dat we niks zouden missen als we heerlijk met onze kussen tegen het raam in slaap zouden vallen. Eenmaal bij de grote brug aangekomen, moesten we alles uitladen omdat we dit keer over gingen stappen op de boot. En ook deze boot, wel lang en iets breder, was nog steeds een korjal. Tijdens de bootreis was het eerst lekker bewolkt.. alleen toen ging het regenen.. Gelukkig had Dennis zijn tas nog bij de hand en had daar nog pocho’s in en een regenjas dus gelukkig konden we onszelf een klein beetje droog en warm houden.
Nadat de regen was opgeklaard moesten we toch nog wel ff in de boot. In totaal moesten we er zo’n 2 uur inzitten dus de zere kont na blanche Marie begon weer op te spelen.. Op een gegeven moment riep de bootsman ons en wees ons naar een hoge boom die allen stond met 4 grote schaduwen erin. Dat waren dus brulapen! We hebben ze niet van dichtbij kunnen zien, maar zo heb je er wel echt een idee van!
Uiteindelijk kwamen we aan bij Fungu-eiland. Hier zouden wij gedurende onze trip verblijven op de uitstapjes na. We hadden eerst de hele boot leeggehaald en nagevraagd waar wij kamp op mochten zetten. Dit werd naast het ‘huisje’ met kamers waar ook gasten in konden verblijven. We hadden 3 2-persoonstenten bij ons, 1 eenpersoons en een grote partytent die we over de tenten heen hadden staan. Ook kregen wij kamer toegewezen waar wij gebruik konden maken van het douche/toilet. Tijdens het uitzoeken van het eten kwamen we erachter dat we een deel van de koelkasteten zijn vergeten. Dit waren gelukkig alleen maar 2 zakken aardappelschijfjes.. Maar als je er zin in hebt.. toch wel een beetje jammer. Gelukkig hadden we alsnog wel genoeg voor al die dagen.
Nadat we even wat noodles hadden gegeten werden we door Steven (beheerder van het eiland) gehaald omdat er allemaal doodskopaapjes in de boom waren. Dus wij er naar toe lopen en die boom zat inderdaad vol met doodskopaapjes. Mensen met bananen konden ze voeren, maar zodra ’t banaantje op de grond was gevallen, aten ze het niet meer. Gelukkig was er goed de gelegenheid voor foto’s (dit keer hebben de anderen die gemaakt).
De rest van de dag brachten we eigenlijk alleen relaxend door als voorbereiding op de volgende dag omdat we toen de voltzberg gingen beklimmen. De generator wordt door de beheerder om 10 uur uitgezet en toen lagen wij al net in bed.
De volgende ochtend werd Cilia ziek wakker. Ze had echt last van zware hoofdpijn en was misselijk. Toch wilde ze naar de Voltzberg en heeft ze heel veel paracetamol ingenomen om toch de tocht te kunnen afleggen. Waarschijnlijk had het te maken met de malariamedicijnen. Daar hadden er al meer in de groep last van.
Omdat ze een tekort hadden aan gidsen werden wij samengevoegd met een groep Belgen die via Diego geboekt hadden. Diego is een van de jongens die op Fungu woont en is ook een van de gidsen. Hij had gevraagd of er een paar belgen met ons mee terug mochten reizen naar de stad. Dat kon, maar dan moesten ze wel op tijd klaar zijn.
Wij moesten met z’n allen in de korjal stappen die ons naar het begin van het pad zou brengen. Daar uitgestapt werd iedereen aan elkaar voorgesteld. Maar Diego bracht het zo alsof wij geen gids hadden en hun op onze blote knieën dankbaar mochten zijn dat wij met hun meemochten. En dat terwijl zo’n personeelsfout hun probleem is.. De wandeling begon en als eerste kwamen we een grote aloe vera plant tegen. Die kom je dus door heel Amerika tegen, want ik hem zoiets in de VS ook al es gezien. Later kwamen we ook bij een woudreus en een grote omgevallen boom uit. Het pad was op zich redelijk loopbaar, al waren de kleine kreekjes door de regen van de afgelopen dagen behoorlijk gegroeid en was het de uitdaging om helemaal droog aan de overkant te komen. In het regenwoud was het lekker damp, lekker warm en erg mooi. Er waren behoorlijk wat vlinders en je kon de vogels en apen elkaar horen afwisselen in de galmende geluiden van het woud. Het pad was af en toe stijgend en dalend, de ene keer wat sterker dan de andere. De wandeling op zich zou zo’n 2,5 uur duren. We kwamen ook nog een mini-schildpadje tegen langs het pad. Ze was echt nog het maatje dat je in een aquariumpje kan stoppen als huisdier. Wij zijn allemaal (de Nederlandse meiden) met de kleine dame op de foto geweest. Ze had behoorlijke nagels, maar die prikten niet maar kietelden. We hebben haar teruggezet en zagen haar toch behoorlijk snel weer verder lopen. We hebben ook twee boskonijnen gezien (wel wat groter dan de Europese maat konijn). Tussendoor bereikten we een punt met een grote granietenrots die voor de laatste keer uitzicht gaf op de Voltzberg. Nog even wat foto’s maken en toen op naar de laatste stuk van de wandeling. Eenmaal aan de voet van de berg aangekomen, hebben wij eerst nog even een drink en eetpauze gehouden. Daarna begonnen we aan de steile klim van zeker 5 meter ophoog. Het eerste stuk schijnt het gevaarlijkst te zijn en ik moet er natuurlijk weer achterkomen waarom… Ik verloor een deel van m’n grip namelijk dus er viel wat steentjes en takjes naar beneden (sorry belgen). Gelukkig hervond ik m’n grip weer en zette ik de klim door naar boven. Het enige wat ik niet doorhad, was dat waar ik m’n hand plaatste vol was met rode mieren.. En die kleine krengen zijn alles behalve lief en besluiten meteen te bijten. Maar goed, ish kwam op de grote granieten stuk. (AMEN dacht m’n enkel) Ik probeerde nog meteen door te klimmen, maar m’n enkel gaf duidelijk aan dat na zeker 4 keer naar buiten te zijn geklapt (zo kom ik immers aan m’n blessure) het geen zin had om verder te lopen. Alleen ik wilde wel echt. Dus ik even rusten en daarna toch stug proberen, weer rusten en verder. Tot dat het echt niet meer ging en ik toch (de top bij wijze van binnen handbereik hebbende) moest afhaken. Ik heb wel echt genoten van het uitzicht op de Voltzberg. Zo ver je kon kijken keek je uit over het regenwoud en zag je in de verte ook bergen. Op heldere dagen kun je tot de grens met Frans Guyana kijken!Toen pas drong het ook tot me door dat ik natuurlijk ook nog die leuke wandeling terug mocht maken met die enkel. Toen de anderen weer terug waren van de top zijn we gaan afdalen van de berg. Ik zag het eventjes totaal niet zitten en vroeg de achterste gids (gerold) om maar even bij mij in de buurt te blijven en de zeggen waar ik het handigst m’n voeten neer kon zetten. Dat leek te helpen… tot ik wat grip verloor en zo’n 2 meter naar beneden doorgleed.. Mijn eerste reactie: Dennis echt als ik dit had geweten..wat ik nooit nooit noooooooit gegaan.. (ben ik later wel op teruggekomen hoor). Ik besloot wel dat ik terug rustiger ging lopen dan de groep om zo m’n enkel nog een beetje tegemoet te komen. Dus ik liep met Gerold en Dennis achteraan echt te wandelen. De groep was al een aardig endje (of zo leek het door ’t bos heen) voor ons. Op een gegeven moment moesten wij van Gerold even van het pad af. Even had ik de stille hoop dat het was omdat hij een ‘short cut’ wist, maar het bleek dat er slingeraapjes in de boom zaten. Cool, recht naar boven kijken en dan 3 slingeraapjes boven je hoofd hebben spelen en klieren. Ze keken ook af en toe heel nieuwsgierig naar beneden. Echt heel gaaf. We liepen weer terug naar het pad en kwamen de rest van de groep even tegen. Eventjes hadden we met hun gelopen en ik besprak met Dennis hoe erg ik baalde dat ik zo dicht bij was en niet bovenop de top ben geweest. Hij vertelde me dat hij ooit een tour had met een vrouw die elke dag trainde voor de marathon van 10 kilometer en die dus echt fit was en dat zij eerder had afgehaakt dan ik, dus dat het echt nog niet zo slecht was, hoe ver ik ben gekomen. (Zeker met mijn conditie van 0,0). Op een gegeven moment waren we alleen, de voorste deel van de groep was alweer uit zicht en Gerold was opeens verdwenen. Gelukkig is er maar een pad, dus konden we niet makkelijk verdwalen. Zo liepen we een groot stuk met z’n tweeen, maar kwamen we uiteindelijk Diego en een kleine groep tegen bij een groep doodskopaapjes in de bomen. Gelukkig waren we nu bijna aan het eind van de wandeling. Een groot gedeelte van de groep zocht verkoeling in het water terwijl we op de boot wachtten. Gezien de hele omgeving krioelde van mieren, besloot ik wel te wachten en op Fungu-eiland het water desnoods in te gaan. Na te zijn opgehaald en weer veilig op fungu-eiland te zijn teruggekeerd besloot ik voor de verfrissende (geen warm water) douche te gaan. Dat leek allemaal goed te gaan, ik had de kamer en badkamer geïnspecteerd en dennis verzekerde me dat er geen spinnen waren, tot ik me bijna aangekleed had en er een grote dikke spin achter de spiegel vandaan kwam… AAH!!! Ik wist niet hoe snel ik die badkamer uit moest zijn. Dunja, lijdende aan dezelfde fobie, heb ik toen op het hart gedrukt dat wij echt niet meer naar kamer 5 gingen. We hebben als groep ook overleg gehad over Cilia, die nog steeds niet lekker was.. We hadden besloten dat als zij niet lekker was, we zouden proberen om de volgende dag contact te krijgen met Rachid en om dan aan het eind van de middag weer bij de brug te zijn en naar huis te gaan. Zo misten we niet veel, maar waren we wel een nachtje eerder in ons eigen bed. Natuurlijk moesten we nog wel even ‘overleggen’ met de belgen, maar feit blijft dat wij voor het busje betaald hadden en dat de ‘well-being’ van de groep gewoon voorgaat.
Die avond zijn we ook bijtijds gaan slapen. De volgende ochtend werd ik alleen enorm stijf wakker. We sliepen in de tent op de grond op foammatjes, alleen de grond is zo hard dat de foammatjes amper wat uithaalden. Omdat ik nog veel last had van m’n enkel besloot ik dat ik sowieso niet meeging met de wandeling. Cilia voelde zich iets beter, maar uit voorzorg hadden we ook overleg gehad met de belgen, die wilden natuurlijk niet eerder weg, maar er viel uiteindelijk toch weinig te kiezen voor ze. De groep is met de wandeling meegegaan en ik ben eerst nog ff in de tent gaan liggen, heb ff wat gelezen en vooral van het uitzicht genoten. Ik heb ook nog wat gepraat met mensen die nog op de eiland waren, een man bijvoorbeeld die uit Den Haag kwam die reizen naar Suriname organiseert en met een groep de dag ervoor was aangekomen.
Toen de groep weer terugkwam, begon ik aan de lunch (knakworstjes). En hoorde ik de verhalen van de anderen. Aan de ene kant wel jammer dat ik niet gegaan ben, aan de andere kant wel beter want de pijn in me enkel was nu houdbaar zonder pijnstillers (wilde met die malariapillen niet te veel andere dingen innemen).
’s Avonds was er een optreden van de Ralleigh Boyz. Dit zijn de mannen op het eiland die hun eigen muziekgroepje hebben opgericht en in die verband ook optredens geven op het eiland. Het was best grappig om te zien. Alleen hebben Dunja en ik er echt spijt van gekregen dat we niet die middag naar huis zijn gegaan. We kwamen bij de toiletten vandaan (eigenlijk in een kamer waar ’t niet meer mocht) toen we te horen kregen dat er een vogelspin in een boom zat die dicht bij onze kamp was.. Ook dat nog!
Wij wilden wat eerder naar bed en hebben niet het einde van de optreden van de Ralleigh Boyz gezien. We kregen te horen, dat voor die nacht we kamer 6 hadden om te gebruiken.. Kamer 6 ligt helemaal aan het eind van de ‘gang’ om de trap op de hoek.. Echt niet tof om in het donker met alleen een zaklamp te lopen. Dennis bood aan dat als we ’s nachts moesten, dat we hem wakker mochten maken. De hele wc hebben we uitgekamd, maar gelukkig geen spinnen. Wel een hele grote gekko die qua maat onderhand genetisch gemanipuleerd was. Maar hij was wel mooi om te zien.
Eenmaal terug bij de tent aangekomen, dachten Dun en ik te kunnen slapen. We waren allebei net in de tent toen ik Dunja hoorde schelden. Ze vroeg of ik alsjeblieft met de lamp wilde komen. Dus ik vroeg wat er was en ze zei dat ze een kakkerlak in de tent had. Dus ik gewapend met baygon en de kampeerlamp naar dunja toe. Alleen.. we wilden allebei niet die kakkerlak aanraken, maar hem wel de tent uit hebben. JP was als laatste gesignaleerd bij de tent dus Dunja riep een aantal keer voor JP. Toen hoorden we Dennis ‘hier ben ik’. Dennis voor Dun de kakkerlak verwijderd en we hebben goed gespoten. Ik vermoedde dat er ook iets in mijn tent was, dus ik vroeg of hij m’n tent ook ff wilde nakijken. Dennis zei dat hij niks gevonden had, en zekerheidshalve spoten we daar toch ook nog wat baygon. We zijn even gaan zitten op de banken waar we ook eten om te wachten tot het gif een beetje wegtrok. Maar ook daar vlogen voor het eerst de kakkerlakken in het rond. Echt verschrikkeiljk was het op dat moment.
Uiteindelijk kwamen we Connie en Cilia ook tegen onderweg naar de tent. Eenmaal in de tent had ik nog steeds het gevoel dat er iets rondliep, dat werd alleen maar bevestigd toen Cil zei dat ze iets bij d’r hoofd voelde ‘landen’. Maar met de lamp hebben we niks gezien. Uiteindelijk viel ik wel in slaap. De volgende ochtend kwam de grootste bevestiging.. Ik werd wakker en had een grote dikke spin bij m’n voeten.. Ik wist niet hoe snel ik die tent ui moest komen. Gelukkig konden we beginne met inpakken en afbreken. De spin was weer even verdwenen tot dat we mijn hangmat gingen uitschudden.. Daar zat ie.. Dennis had dat beest e af.. get it off get if off..Dennis gooide de spin eraf en JP trapte hem dood. Mooi die valt me niet meer lastig.
Opgelucht dat we naar huis gingen, begon de situatie met Diego te escaleren.. Want zij wilden nog naar een marrondorp op de route naar de verzamelpunt en wij gingen 2 uur eerder terug naar de verzamelpunt bij de brug. Wij zeiden dat ze er wel op tijd moesten zijn want dat we geen zin hadden om lang te wachten. Bleek dat Diego de belgen verteld had dat wij met hun meereden! Terwijl wij die bus gehuurd en betaald hadden. En toen wij weggingen, waren zij nog aan het inpakken en ontbijten.. Diego was tot toen ook nog nooit 1 keer op tijd geweest.. Diego kwam uitzwaaien en ik denk, ik zet de uitspraken van de meiden hier nog een keer duidelijker uit. Diego; maximaal een half uur na de afgesproken tijd he! (is en blijft suriname). Ja, jullie moeten niet zo tegen de tijd vechten… Diego: 31 minuten na de tijd is Adios! En daarna zei ik niks meer tegen em omdat de boot toen vertrok. Na de bootreis kwamen wij aan bij het verzamelpunt en vertelden wij aan Rachid hoe blij we waren hem te zien. Hij moest lachen maar werd wel geïrriteerd met Diego toen wij het verhaal vertelden. Hij zei ook dat wij de bus hadden gehuurd en dat Diego es normaal moest doen. Uiteindelijk vonden wij het wel erg lullig voor de belgen als we weggingen.. eerst volgende bus deed er minstens 4 uur over eer het uit de stad daar was. Dus we hebben 1,5 uur gewacht. Toen zij het hele verhaal hoorden voelden zij zich erg opgelaten en verontschuldigden zij zich steeds. Maarja, zij konden er ook niks aan doen.
Maar gelukkig konden we aan de terugreis beginnen naar de stad toe. Na de belgen in de stad te hebben afgezet, zijn we naar Felisa gereden. Daar stond moeders ons al op te wachten.
's Avonds zijn we met de hele groep bij Zus en Zo uiteten geweest. Iedereen ging naar huis maar Jessica, Anouk, Pieter en ik gingen nog naar La Caffe om wat te drinken. Daar is Tommy er ook bij gekomen en hebben we met z'n allen nog wat gedronken voordat we naar Margharita's gingen om te poolen.
Zondag zijn ze met een groepje uiteindelijk naar het zwembad geweest. Ze wilden eerst naar White Beach, maar het weer zat zo tegen dat ze maar naar 't zwembad zijn gegaan. Ik besloot de tijd te gebruiken om mijn 46 emails te bekijken nog wat aan stage te doen en mijn foto's uit te zoeken.
Volgende verslag volgt met de avonturen van de discobus!
Liefs
-
19 April 2010 - 06:22
Mamma:
Wat een avontuur, en wat heb je weer veel gezien! Het wordt zo een tijd om nooit te vergeten. Liefs Mamma -
20 April 2010 - 07:09
Angelique:
Hoi,
Wat een mooie verhalen en wat maak je veel mee! heel bijzonder. Veel plezier en liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
